Abstract

Cel pracy
Celem pracy ‘case-series study’ było przedstawienie koncepcji, opisu postępowania i wyników leczenia w przypadku nawrotu typowego trzepotania przedsionków po uprzednio wykonanej procedurze ablacji prądem o częstotliwości radiowej. W artykule omówiona jest częstość i podłoże patofizjologiczne występowania tego zjawiska, zasadność postępowania zorientowanego na skrupulatne mapowanie okolicy poddanej ablacji i wykonaniu aplikacji w miejscach do tego odpowiednich. W podsumowaniu przedstawiono to podejście w odniesieniu do korzyści śródproceduralnych, jak i klinicznych: poprawy jakości życia, zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia niekorzystnych następstw arytmii, takich jak tachykardiomiopatia czy powikłania zakrzepowo-zatorowe.

Materiał i metody
W pracy omówiono 5 przypadków kolejnych pacjentów, u których wykonano procedurę po nawrocie arytmii z wykorzystaniem opisanej metody. Przeciąganiem końcówki elektrody od płatka zastawki trójdzielnej przez grzebień Eustachiusza ku ujściu żyły głównej dolnej lokalizowano szczeliny w bliźnie poablacyjnej leżącej prostopadle do obwodu arytmii.

Wyniki
U jednej osoby ponowną ablację wykonywano w trakcie trzepotania przedsionków, u pozostałych podczas rytmu zatokowego. U wszystkich pacjentów uzyskano blok cieśni trójdzielno-żylnej.

Wnioski
Ablacja typowego trzepotania przedsionków jest standardem elektrofizjologii klinicznej. Nawroty są rzadkie, jednak wpływają istotnie na chorobowość, powikłania, rozwój tachykardiomiopatii. Uzyskane przez nas wyniki sugerują jednoznacznie, że w przypadku nawrotu arytmii należy dążyć do kolejnej procedury. Staranny maping pozwala zwykle na uzyskanie sukcesu elektrofizjologicznego i klinicznego za pomocą pojedynczych aplikacji.